آلودگی آب معمولا به دلیل صنعتی شدن سریع شهرها بدون برنامه ریزی مناسب برای ذخیره سازی ضایعات است. بسیاری از صنایع ضایعات خود را در همسایگی خود یا در مناطق ضعیف شهر و در کانال ها تخلیه می کنند که اکثرا با منابع مختلف آب های زیرزمینی مانند استخرها، چاه ها و قنات ها و رودخانه ها متصل می شوند.
مواد آلاینده و ضایعات پس از اینکه خاک و آب های سطحی را آلوده کردند، وارد شبکه آب های زیرزمینی شده و کم کم همه وسعت این شبکه را در بر می گیرند. در بخش هایی که صخره های سخت وجود دارند، آبراهه های باریکی ایجاد می شوند که مسیر میانبری را برای حرکت سریع آلاینده های به سیستم آب های زیرزمینی ایجاد می کنند.
اخیرا مشکل جدیدی در کشورهای در حال توسعه به وجود آمده است. به دلیل تمرکز جمعیت در شهرهای بزرگ و فعالیت های صنعتی بسیار زیاد، محصولات شیمیایی ساخته دست بشر بیش از پیش ذخایر آب طبیعی را آلوده کرده است. وجود این آلاینده ها در آبراه ها منجر به اختلال فرآیندهای خود تسویه سازی طبیعی می شود. آبی که از ذخایر آلوده جاری شود شاید هیچگاه قابل آشامیدن نشود.
جدی ترین صدمات و خسارات ناشی از مواد شیمیایی است که به صورت طبیعی قابل تجزیه نیستند و در بدن
موجودات زنده جمع می شوند. خطرناک ترین نوع این مواد شیمیایی فلزات سنگین و ترکیبات طبیعی حاوی کلر هستند.
نیاز به جداسازی این مواد آلاینده می تواند منجر به افزایش هزینه تامین آب های آشامیدنی شود. حذف تاثیر منفی این آلاینده ها بر روی سلامتی انسان یکی از مهم ترین کارهایی است که باید سیاستگذاران برای آن برنامه ریزی کنند.
