دیوار صوتی یک دیوار قابل دیدن و ساخته شده از آجر و گچ نیست، این اصطلاح به نقطه ای گفته می شود که یک متحرک برای رسیدن به سرعتی فراتر از سرعت صوت باید از آن عبور کرده و به اصطلاح دیوار صوتی را بشکند. از زمانی که هواپیماها و جنگنده ها ساخته شدند، بشر در تلاش بود به سرعتی بیشتر از سرعت صوت دست پیدا کند،
این عمل در ابتدا غیرممکن بنظر می آمد و عده ای نیز از انجام آن منصرف شده بودند، علیرغم مایوس شدن تعدادی از افراد، در سال ۱۹۴۷ میلادی برای اولین بار خلبان نیروی هوایی آمریکا به نام چاک ییگر موفق شد با هواپیمای x1 دیوار صوتی را بشکند.
صوت مانند سایر امواج مکانیکی برای پخش شدن در محیط اطراف خود به یک سری عوامل نیاز دارد، از آنجایی که صوت یک موج مکانیکی طولی است برای سرعت گرفتن و پخش شدن در محیط به مواد مادی مانند مولکول های هوا نیاز دارد، برخلاف امواج الکترومغناطیسی مانند نور که حتی در فضا هم بدون وجود هیچ گونه ماده ای پخش می‌شوند.
تعداد مولکول های هوا روی سطح زمین بسیار بیشتر از هوا و آسمان است، بر آن با افزایش ارتفاع از سطح زمین فشار هوا و دما نیز کاهش پیدا می کند که این خود نیز باعث کاهش سرعت صوت می شود و خلبانان و سایر افراد را برای چگونگی شکستن دیوار صوتی ترغیب می کند. [aparat id=’TQX89′]
عبور از این مانع نیازمند موتورهای قوی برای ایجاد سرعتی فراتر از سرعت صوت یعنی بیش از هزار کیلومتر بر ساعت برای اجسام پرواز کننده مانند هواپیما و جت است. به علاوه ساختار و بدنه ی هواپیما نیز باید استحکام و قدرت کافی برای تحمل فشار حاصل از شکستن دیوار را داشته باشد تا از هم پاشیده نشود و اصطلاحا تکه تکه نشود. امروزه بیشتر جنگنده ها و هواپیماهای بدون سرنشین ساخته شده توسط شرکت ناسا قابلیت شکستن دیوار صوتی را دارند
